ΩΔΗ ΣΕ...ΦΙΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ...

Δεν ήταν απρόσωπη η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή. Είχε ανθρώπους. Πολλοί απ΄αυτούς ικανοί, σε λάθος χρόνο. Τόπο. Με ουρανό ...διαπλεκομένων, από πάνω τους. Να βγάζουν φωτογραφίες τα παιδιά τους, να τους εξευτελίζουν με ψέμματα ,να ψάχνουν κάθε ημέρα για κοριό, κάτω από το κρεβάτι τους. Ήταν άνθρωποι. Ικανοί πολλοί. Άλλοι λίγο λιγότερο ικανοί, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, σε κάθε κυβέρνηση. Καλά παιδιά, με όρεξη.
Γι' αυτό σας λέω, φίλοι του Πυρήνα...
Γνωρίζετε κι εσείς... Είμαι σίγουρος. Δεν αρκεί μόνον ο πρόεδρος της καρδιάς μας... Αυτός μπροστάρης. Αλλά κάποτε, πρέπει να μιλήσουμε για όλους αυτούς...
Που τους εμπιστεύθηκε ο πρόεδρος της καρδιάς μας. Δεν είχε άδικο για τις περισσότερες των περιπτώσεων. Λάθος χρόνος, λάθος εποχή, λάθος προσλαμβάνουσες από τα ΜΜΕ, που ζούσαν για να εκδικηθούν...Μοιάζει λίγο η εποχή... Η σύνδεση τυχαία, αλλά τόσο βάσιμη...
Γι' αυτό σου λέω Γιώργη, μην στεναχωριέσαι... Με το χαμόγελο το παιδικό και κείνο το ύφος το απορημένο, σε κάθε τι που σου έλεγα... Κι εκείνη την περιβόητη φράση γελώντας: "Πόσα ζητάς; Αχ βρε...να ταν αυτό το πρόβλημά μας"...
Κι εσύ Γιάννη, που θύμωσες κι έγραψες και βιβλίο, για να δείξεις τι είχε κάνει η προεδράρα. Με στοιχεία, με εκείνο το θυμωμένο ύφος σου εξήγησες."Α να πάνε να ...", μου' πες μια φορά..
Αγαπητέ...πρόεδρε..άλλος πρόεδρος... Τι γέλιο έκανα κάθε φορά, που σε θύμωνε ο παρορμητισμός μου, "σιγά σιγά" μου' λεγες..
Εκπρόσωπε, με συγχωρείς...Δεν ταιριάζαμε... Ήμουν λίγο αλητάκος... Δεν μπορούσα αυτό το ύφος... Κρίμα ήσουν εκείνος που βάστηξε την κυβέρνηση την περίοδο των πυρκαγιών, στις δεύτερες εκλογές. Και το ομολογώ ότι με εξέπληξες...Ζήλευα...
Αρη, γέλιο που κάναμε με τις ...υποψηφιότητες... Πως δεν μας είχε πετάξει έξω από το παράθυρο. Τι κύριος αυτός ο πρόεδρος της καρδιάς μας. "Πήγαινε πες του να σκάσει και να μην ξαναμιλήσει γι' αυτό," σου' χε πει... Είχε δίκιο. Το είχα παρακάνει. Ο αθεόφοβος έκανα και τον παράγοντα... Ούτε ο...θυρωρός της πολυκατοικίας, δεν θα μας ήξερε (ευτυχώς την εμπειρία της πολυκατοικίας δεν την γνώρισα). Και οι λοχαγοί. Ένα τσούρμο διαβόλια, που νόμιζαν ότι καθόριζαν τις τύχες ενός κόμματος. Φάντης μπαστούνι και ο ταπεινός γράφων.. Και οι βαρόνοι. "Ρε πατάτα εμένα έβαλες με φτερά στο περιοδικό;" έξαλλος ο μπάρμπα Γιάννης, Θεός σχωρέστον... Κι ο Μίλτος γελαστός... "Δεν πειράζει ρε κερατάδες κι εσύ και ο Αρης και η Τζίνα, με αφήσατε ρε, για τον Καραμανλή. Δεν πειράζει...Τον αγαπάω"...Ωραίες στιγμές... Ειδικά όταν ο Γεράσιμος με ένα χάρτη ανθρωπογεωγραφικό, μας εξηγούσε στην στοά της Πειραιώς, δίπλα σε ουζερί, πως είχε τσεκάρει ότι ...ο Εβερτ έβγαινε... Γέλιο, πολύ γέλιο στο Στάδιο... Ρε ψιτ ρε, με κοροϊδεύατε όλοι ρε;


Ήταν καλά στελέχη. Σε λάθος εποχή. Αλλά η ιστορία γράφεται σε λάθος εποχές. Αργότερα αναγνωρίζεται...Όταν καθίσει η σκόνη και το σκατό των διαπλεκόμενων, που κρίνουν, ενώ θα έπρεπε να είναι στην στενή... Καμμιά φορά σημασία δεν έχει το τέλος, αλλά η πορεία να φθάσεις σε αυτό... Κάτι τέτοιες στιγμές μας θυμίζουν την Ελένη Βλάχου...Στο τέλος του τρίτομου, "Πενήντα και Κάτι" έγραφε...

Θέλω να φύγω όμορφα. Να σταθώ στην πόρτα της αίθουσας Βλάχου, να είναι μέσα όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ο Καραμανλής, ο Ράλλης, τόσοι και τόσοι και να τους φωνάξω ειλικρινά: "Σας ευχαριστώ, πέρασα πολύ όμορφα"... Πρόεδρε της καρδιάς μας, περάσαμε πολύ όμορφα...