Το φάντασμα της κοινωνικής Ευρώπης στη Ρώμη.

Μια διακήρυξη, χιλιάδες πράγματα που δεν λέγονται. Οι ηγέτες της σημερινής διχασμένης Ευρώπης, σε μια επετειακή εκδήλωση που θύμιζε...

μνημόσυνο, έθαψαν οριστικά τα όποια οράματα υπήρξαν για ένα καλύτερο αύριο των ευρωπαϊκών λαών.

Παντού κυριαρχεί η έννοια της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, στην οποία οι δυνατοί βαδίζουν μπροστά και οι αδύναμοι που πέφτουν στην πορεία εγκαταλείπονται στην τύχη τους, μήπως και «θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα».

Η διακήρυξη διαπνέεται από έναν άκρατο (νεοφιλελεύθερο) οικονομισμό, αυτόν που μας έφτασε μέχρι εδώ, στα σημερινά μας χάλια.

Οικονομική μεγέθυνση (ούτε καν βιώσιμη ανάπτυξη), ανταγωνιστικότητα, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, εκπαίδευση και κατάρτιση των νέων, καταπολέμηση της φτώχειας και των κοινωνικών αποκλεισμών (προφανώς με τα προνοιακά επιδόματα και τις ελεημοσύνες).

Και φυσικά, βασική έγνοια, η ενίσχυση της ασφάλειας, της άμυνας και της καταστολής.

Με νέα συμβόλαια στην αμυντική βιομηχανία, κατ' απαίτηση του ΝΑΤΟ και του Τραμπ.

Νέες επενδύσεις και μπίζνες για τα συμφέροντα, που σήμερα στηρίζουν και υποδαυλίζουν πολέμους.

Όσο για το μεταναστευτικό; κυρίαρχη έννοια είναι τα «ασφαλή εξωτερικά σύνορα», κάτι που προδιαθέτει για ενίσχυση της «Ευρώπης-φρούριο» και της σκληρότερης αντιμετώπισης των προσφύγων.

Αν και διατυπωμένη στην ξύλινη γλώσσα της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, η διακήρυξη δεν μπορεί να κρύψει τον ακραιφνή τεχνοκρατικό χαρακτήρα της και τον ιδεολογικό της προσανατολισμό.

Και αυτό παρά τις χθεσινές δηλώσεις του κ. Γιούνκερ ότι στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων δεν πρέπει να εμφιλοχωρεί η ιδεολογία.

Εδώ ισχύει το αξίωμα «δεν θέλουμε ιδεολογικές θέσεις, εκτός και εάν αυτές είναι οι δικές μας».

Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι στο στόμα της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ, του Ρούτε, του Ολάντ και των λοιπών Ευρωπαίων ηγετών μπορεί να έχουν οποιοδήποτε νόημα οι έννοιες αλληλεγγύη, κοινωνική προστασία, ισότητα, επικουρικότητα κ.λπ.;

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι αυτή δεν είναι η Ευρώπη που ονειρευόμαστε και θέλουμε, πρόσθεσε όμως ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να παλέψουμε εντός της για να την αλλάξουμε».

Ίσως, ακόμα και τώρα, δεν είναι αργά να ανοίξει ένας ευρύς, ανοιχτός, δημόσιος διάλογος για το ποια Ευρώπη θέλουμε και πώς μπορούμε να την οικοδομήσουμε.

Όπως επίσης και για το πώς βλέπουμε τη θέση μας μέσα σ' αυτήν ή -εναλλακτικά- έξω απ' αυτήν και υπό ποιες προϋποθέσεις.

Η λογική του μονόδρομου δεν πρέπει να υιοθετείται από την Αριστερά, η οποία ιστορικά υπάρχει ακριβώς γι' αυτό: να προτείνει εναλλακτικές στο υπάρχον σύστημα, στο όνομα των «από κάτω»...

Τάσος Τσακίρολγου (efsyn.gr)

Αναρτήθηκε από nonews-NEWS